لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

در پژوهش حاضر، دو گروه ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (15 نفر با میانگین سنی 24.06 سال) و ورزشکاران سالم (15 نفر با میانگین سنی 24.06 سال) از دو رشته کشتی و فوتبال شرکت کردند. زمان استقامت در ورزشکاران دچار کمردرد مزمن به طور معنی داری کمتر و شیب فرکانس میانه بیشتر بود (0.05) که نشان دهنده خستگی-پذیری بیشتر در این گروه است. آنالیز همبستگی نشان داد که بین زمان استقامت و BMI همبستگی مثبت معنی داری در گروه کمردرد وجود دارد (=0.61). وزن و BMI نیز همبستگی مثبت متوسط تا قوی معنی داری با شیب فرکانس میانه عضلات ارکتوراسپاین در هر دو گروه داشتند (r=0.62 - 0.76). پیشنهاد می شود ورزشکاران در برنامه های تمرینی خود به بهبود استقامت عضلات اکستنسور کمر و ران توجه بیشتری داشته باشند و کاهش وزن را به عنوان راهکاری احتمالی در پیشگیری از رخداد مجدد کمردرد در آینده مورد توجه قرار دهند.

زمینه و هدف: اکستانسور کارپی رادیالیس لانگوس (ECRL) و اکستانسور کارپی رادیالیس برویس (ECRB) دو عضله سطحی کمپارتمان خلفی ساعد می باشند. واریاسیون های این عضلات بسیار شایع بوده و معمولا حین جراحی تشخیص داده می شوند. گاهی اوقات این واریاسیون ها علامت دار بوده و می توانند در اقدامات بالینی مانند جراحی کمک کننده باشند. معرفی بیمار: طی تشریح روتین جسد مردی حدودا 70 ساله فیکس شده در فرمالین 10% در گروه بیولوژی و علوم تشریح دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران دو مورد واریاسیون تاندون عضلات ECRL و ECRB در ثلث فوقانی ساعد دست چپ مشاهده کردیم. تاندون این عضلات در ثلث فوقانی ساعد به دو شاخه تقسیم شده بودند. شاخه فرعی این عضلات در انتهای تحتانی ساعد با یکدیگر تقاطع کرده و هر کدام به شاخه اصلی تاندون عضله مقابل متصل شده بود. نتیجه گیری: آگاهی از این واریاسیون ها می تواند به رادیولوژیست ها و جراحان در تشخیص و درمان کمک شایانی کند.

زمینه و هدف: گردن درد یک مشکل بهداشتی- درمانی مهم در جوامع امروزی به شمار می رود و لازم است برنامه های تمرینی صحیح و موثر جهت پیشگیری و درمان آن به کار گرفته شود. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تمرینات مقاومتی ابداکتوری شانه بر قدرت ایزومتریک عضلات اکستانسور گردن انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 28 زن سالم (25-18 سال) به صورت تصادفی در دو گروه تمرینات مقاومتی ابداکتوری شانه (14 نفر) وگروه کنترل (14 نفر) که تمرینات فعال شانه را بدون اعمال مقاومت (AROM) انجام می دادند، قرار گرفتند. هر دو گروه، 3 روز در هفته به مدت 10 هفته به انجام تمرینات پرداختند. قدرت ایزومتریک عضلات اکستانسور گردن در هر دو گروه، قبل و بعد از دوره مداخله با استفاده از دستگاه سنجش قدرت ایزومتریک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، p<0.001 در نظر گرفته شد.یافته ها: میزان قدرت عضلات اکستانسور گردن بعد از مداخله در گروه مورد 72.69±15.82 بود که نسبت به گروه کنترل 52.68±14.20، افزایش معنی داری داشت (p<0.001).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد تمرینات مقاومتی پیشرونده ابداکتوری شانه در افزایش قدرت ایزومتریک عضلات اکستانسور گردن موثر است.

مقدمه و اهداف: عضلات اکستانسور گردن نقش مهمی را در برقراری ثبات در ستون فقرات گردنی ایفا می کنند. فعالیت عضلات اندام فوقانی ممکن است منجر به افزایش عملکرد عضلات اکستانسور ستون فقرات گردنی شود. هدف از این مطالعه ارزیابی تغییرات ضخامت عضلات اکستانسور گردن به دنبال برنامه تمرینی تقویتی ابداکتوری شانه بود.مواد و روش ها: افراد شرکت کننده در این مطالعه 28 خانم سالم (20-25 سال) بودند که به صورت تصادفی در دو گروه تمرینات تقویتی ابداکتوری شانه (14 نفر) و گروه کنترل (14 نفر) قرار داده گرفتند. طول مدت مداخله در هر دو گروه، 10 هفته در نظر گرفته شد. ضخامت پنج عضله تراپزیوس فوقانی، سمی اسپاینالیس سرویسیس، سمی اسپاینالیس کپیتیس، اسپلنیوس کپیتیس و مولتی فیدوس با استفاده از اولترا سونوگرافی اندازه گیری شد.یافته ها: تمرینات تقویتی ابداکتوری شانه به طور معنی داری منجر به افزایش ضخامت عضلات اکستانسور گردن شد (P<0.001). عضله سمی اسپاینالیس کپیتیس بیشترین افزایش ضخامت را در بین عضلات اکستانسور نشان داد.نتیجه گیری: تمرینات عضلات اندام فوقانی به صورتی که در این مطالعه مورد استفاده قرار گرفت نقش موثری در افزایش ضخامت عضلات ناحیه خلف گردن داشته است. توصیه می شود که از این نوع تمرینات در بهبود عملکرد عضلات اکستانسور گردن استفاده گردد.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: با کمک وسیله اندازه گیری قدرت عضله می توان نیروی یک گروه عضلانی را اندازه گیری کرد. از طرف دیگر برای تعیین اثرات برنامه های درمانی و یا آموزشی به روش هایی با قابلیت تکرارپذیری صحیح و قابل استناد نیاز می باشد.هدف از این مطالعه تعیین میزان تکرارپذیری مقادیر اندازه گیری شده قدرت ایزومتریک عضلات گردن به وسیله دستگاه ایزومتر 2 بود.روش بررسی: در یک مطالعه تحلیلی 37 فرد سالم غیر ورزشکار (18 مرد و 19 زن بین سنین 25-18 سال) با انتخاب تصادفی در این مطالعه شرکت کردند. از یک Load Cell جدید که بر روی دستگاه قدیم نصب شده بود استفاده شد. قدرت ایزومتریکی عضلات فلکسور و اکستنسور گردن در زمان ها و روزهای متفاوت و به کمک دو تست کننده با استفاده از وسیله جدید (دستگاه ایزومتر 2) اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج تکرارپذیری در تست هایinter-rater  -retest inter-trial, (N 2.2< sw <5.1، ICC <0.98 0.86<) نشان داد که تکرارپذیری اندازه گیری قدرت عضلات گردن در تست های آماری مختلف با هم مطابق بوده و از درجه بالایی از اعتبار برخوردار بودند. اختلاف معنی دار آماری در میزان قدرت عضلات گردن که در زمان ها و روزهای متفاوت اندازه گیری شده بودند وجود نداشت. قدرت انقباض ماکزیمم ارادی داوطلبین به طور مشخصی در مردان بیشتر از زنان بود (P <0.001) قدرت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن در زنان به ترتیب 46.1% و 30.8% نسبت به مردان بود.نتیجه گیری: در این مطالعه ما از دستگاه جدیدتری (ایزومتر 2) نسبت به دستگاه قدیمی (ایزومتر) استفاده کردیم. اندازه گیری های قدرت ایزومتریک عضلات گردن که به وسیله دستگاه ایزومتر 2 به دست آمد به صورت یک روش مفید برای اندازه گیری قدرت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن ظاهر گردید.

هدف. فاکتورهای مکانیکی مختلفی بر مبنای فرضیات، یافته های بالینی و نتایج تحقیقات گذشته در بروز کمردرد دخیل هستند. در مورد بعضی از این فاکتورها نظرات ضد و نقیض متفاوتی دیده می شود و بعضی دیگر نیز تا بحال به طور مستقیم مورد بررسی قرار نگرفته و مطالب عنوان شده صرفاً بر مبنای فرضیات بوده است. تعیین میزان ارتباط هر یک از این فاکتورها با کمردرد می تواند در دستیابی به یک روش درمانی مناسب و جلوگیری از بروز کمردرد بسیار راهگشا باشد. هدف از این مطالعه بررسی میزان ارتباط 17 فاکتور مکانیکی (طول و قدرت عضلات شکم، طول ایلیوپسواس و قدرت عضلات فلکسور هیپ، طول عضلات همسترینگ و قدرت عضلات اکستانسور هیپ، کوتاهی ایلیوتیبیال باند و قدرت عضلات ابداکتور هیپ، طول و قدرت عضلات ادکتور هیپ، طول و تحمل عضلات خلف کمر، طول عضلات گاستروسولئوس، قوس کمر، تیلت لگن، قوس کف پا و اختلاف طول اندامهای تحتانی) به طور همزمان با کمردرد. مواد و روشها: 600 نفر در این تحقیق شرکت داشتند. افراد به چهار گروه مساوی تقسیم شدند: مردان سالم (150= تعداد و سن = 15+43)، زنان سالم (150= تعداد و سن = 13+43)، مردان مبتلا به کمردرد (150 = تعداد و سن 14+43) زنان مبتلا به کمردرد (150 = تعداد و سن 13+43). 17فاکتور مورد نظر در هر گروه اندازه گرفته شد و میزان اثرات نسبی آنها در بروز کمردرد سنجیده شد. یافته ها: نتایج حاصله از آنالیز رگرسیون لوجستیک (Backward Logistic Regression) نشان داد از میان فاکتورهای مورد بررسی، تحمل عضلات خلف کمر بیشترین ارتباط را با کمردرد داشت. سایر فاکتورها نظیر طول عضلات خلف کمر، قدرت عضلات کمر و عضلات فلکسور هیپ و عضلات ادکتور هیپ اگر چه ارتباط معنی دار ضعیفی با کمر درد داشتند ولی میزان ارتباط آنها بسیار کمتر از تحمل عضلات خلف کمر بود. نتیجه گیری: کاهش تحمل عضلات خلف کمر و ضعف عضلات نقش مهمی در کمردرد ایفا می کنند در حالی که عوامل ساختمانی نظیر اندازه قوس کمر، تیلت لگن، قوس کف پا، اختلاف طول اندامهای تحتانی و طول عضلات شکم و ایلیوپسواس ارتباط معنی دار قوی با کمر درد ندارند.

تاکنون بر اساس فرضیات کندال، عقیده بر آن بوده است که ضعف هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری – لگنی، با تاثیر بر لگن خاصره و مهره های کمری، در میزان قوس کمر تغییر پدید می آورد. اما برخی تحقیقات اخیر، با تردید به صحت این مطلب می نگرند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی ارتباط میان حداکثر قدرت ایزومتریکی عضلات کمربند کمری – لگنی با میزان قوس کمر بود. بدین منظور، 107 دانشجوی مرد سالم و غیر ورزشکار با میانگین سن 21.85±1.75 سال، وزن 70.88±10.50 کیلوگرم، و قدت 177.12±6.16 سانتی متر به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان آزمودنی در تحقیق شرکت کردند. میزان قدرت عضلات با دینامومتر دیجیتال و آزمون پایین آوردن مستقیم پاها و میزان زاویه قوس کمر با خط کش منعطف اندازه گیری شد، به طوری که میانگین قدرت عضلات اکستنسور کمری، فلکسور و اکستنسور مفصل ران (بر حسب کیلوگرم) و شکم ( بر حسب درجه) به ترتیب برابر با 52.96±20.17، 22.12±5.73، 15.56±4.46، و 48.76±16.46 و میزان زاویه قوس کمر برابر با 38.04±7.51 به دست آمد. یافته های تحقیق با استفاده از روشهای آماری همبستگی بین متغیرها تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد بین قدرت هیچ یک از عضلات مذکور با میزان قوس کمر ارتباط معناداری وجود ندارد (P>0.05). در نتیجه، با توجه به یافته های حاصل، به نظر نمی رسد میزان ضعف یا قدرت هر یک از عضلات چهارگانه کمربند کمری – لگنی به صورت جداگانه و بدون توجه به تعادل میان آنها بتواند در تغییرات میزان قوس کمر موثر باشد.